1973 - Przegląd płyt - mój TOP 100 4/22

 

11.07.2025

86-90

 

Kontynuuję przegląd najlepszych płyt wydanych w 1973 roku. Przypominam, że jest to moje prywatne zestawienie, dlatego nie ma co obruszać się, że dany album jest za nisko lub za wysoko. Tylko i wyłącznie jest to odzwierciedlenie moich indywidualnych preferencji. Kolejność nie jest zresztą najistotniejsza. 

90. Manfred Mann's Earth Band – Solar Fire

Manfred Mann swoje najlepsze chwile przeżywał z formacją Manfred Mann Chapter Three. Tak wiem, jestem w mniejszości, bo zapewne większość słuchaczy wyżej ceni sobie Manfred Mann's Earth Band. Oczywiście, mam na myśli stronę stricte artystyczną, bo pod względem komercyjnym była to klapa. „Solar Fire” to jeden z najlepszych albumów w dorobku Manfred Mann's Earth Band. W owym czasie klawiszowiec udatnie lawirował między różnymi gatunkami muzycznymi. Nieobca była mu bardziej przystępna odmiana rocka progresywnego, czasami zapuszczał się w rejony jazz rockowe i blues rockowe, nie gardził również pop rockiem. Wizytówką płyty jest rozbudowany „Father Of Day, Father Od Night”. Manfred Mann słynął z tego, że lubował się w nagrywaniu coverów. Co ciekawe, nierzadko były lepsze od oryginałów. W tym przypadku na tapetę wziął kompozycję Boba Dylana „Father Of Night”, która zamykała album „New Morning” (1970). Wersja Dylana to sympatyczny półtoraminutowy drobiażdżek. Manfred Mann i jego band przeobrazili go w epicki 10-minutowy song, bliski konwencji progrocka. Nie wiem, jak Wy, ale ja zdecydowanie stawiam na cover.

 

  

89. Gato Barbieri – Bolivia

Tym razem czas na coś bardziej egzotycznego. Gato Barbieri to artysta, którego fanom jazzu nie trzeba przedstawiać. Argentyński saksofonista w ciekawy sposób łączył jazz nowoczesny z muzyką latynoską. Kinomaniacy być może pamiętają jego muzykę z klasycznego filmu Bernardo Bertolucciego „Ostatnie tango w Paryżu” (1972). Jeśli komuś z Was nie podeszła ścieżka dźwiękowa do tego filmu i nie zamierzacie dalej eksplorować dyskografii artysty, to warto wziąć pod uwagę dwa argumenty. Po pierwsze, stylistycznie mocno odbiega od tego, co wówczas robił. Po wtóre, jak dla mnie, to jeden z jego najsłabszych albumów z pierwszej połowy lat 70. W pierwszej połowie dekady Barbieri był niezwykle aktywny. Wydał wtedy kilkanaście albumów. Dlatego spodziewajcie się kolejnych w tym zestawieniu. „Bolivia” to album koncertowy. Nagrania zarejestrowano w 1973 roku w Nowym Jorku. Na scenie pojawiło się kilka znamienitych postaci. Trudno nie wspomnieć choćby o takich, jak: Stanley Clarke (bas), Airto Moreira (instrumenty perkusyjne), Mtume (instrumenty perkusyjne), John Abercrombie (gitara). Na uwagę zasługuje również pianista Lonnie Liston Smith, który w tym roku rozpoczynał karierę solową. Wtedy ukazał się jego interesujący debiut - „Astral Traveling”. Wedle mojego przekonania, jego najbardziej udane dzieło solowe. Niestety, nie załapało się do mojego TOP 100. To kolejny dowód na to, z jak mocarnym rocznikiem mamy do czynienia.

 

  

88. Airto – Fingers

Wcześniej w zestawieniu pojawił się Alphonse Mouzon (97. miejsce). Teraz czas na jego brazylijskiego kolegę. Dlaczego o nim wspominam? Obydwaj pojawili się na debiutanckim albumie Weather Report. Skłaniałbym się do opinii, że był to najlepszy tandem perkusyjny w historii tego zacnego bandu. „Fingers” to jeden z lepszych albumów w dorobku Moreiry. Nie dorównuje jednak najwybitniejszym - debiutanckiemu „Natural Feelings” (1970) i nade wszystko „Seeds On The Ground” (1971). I tym razem udało mu się jednak wyczarować osobliwy klimat. Mamy tu do czynienia z intrygującym melanżem muzyki brazylijskiej i jazzu nowoczesnego, przede wszystkim fusion, który świetnie sprawdzał się w takiej polistylistycznej konwencji. Tradycyjnie w niektórych kompozycjach wspiera go żona, Flora Purim, która świetnie czuje się w dźwiękowym anturażu brazyliany. Po jakie albumy artysty warto jeszcze sięgnąć? Najbardziej poleciłbym wydawnictwa z lat 1970-1971, ponadto warte grzechu są również „Free” (1972) i „Virgin Land” (1974).

 

  

87. Traffic – On The Road

Muszę przyznać, że muzyka tego zespołu to nie do końca moja bajka. Najbardziej przemawiają do mnie jego płyty wydane w latach 1970-1973. Przede wszystkim „John Barleycorn Must Die” (1970) i „The Law Spark Of High Heeled Boys” (1971). „On The Road” jest bardzo dobrym podsumowaniem tego okresu. Traffic na żywo prezentował się naprawdę dobrze, czasami wręcz wybornie. Na płycie dominują długie, rozbudowane wersje utworów, znanych z ich klasycznych płyt studyjnych. Świetną egzemplifikacją ich talentu i możliwości są połączone w jedną całość „Glad” / „Freedom Rider”. Winwood et consortes okazale prezentują się nie tylko w ekspresyjnym wydaniu, ale także bardziej lirycznym - kłania się „(Sometimes I Feel So) Uninspired”. Generalnie rzecz biorąc, jest to mocno eklektyczna pozycja, co w przypadku Traffic bynajmniej nie dziwi. Czegóż tu nie ma? Blues, soul, funk, rock progresywny, odniesienia do jazzu nowoczesnego. Pozycja obowiązkowa dla fanów klasycznego rocka. Niestety, „On The Road” okazał się łabędzim śpiewem formacji, która wkrótce dokonała żywota.

 

86. Gong – Flying Teapot

Pierwszy segment trylogii „The Radio Gnome Invisible”. Bardziej przemawiają do mniej kolejne części, szczególnie przepyszny „You” (1974). „Flying Teapot” ma swoich gorących zwolenników. Z pewnością jest to jeden z najważniejszych albumów w dyskografii grupy. Brzmienie jest jeszcze dość surowe. Już wkrótce, głównie za sprawą syntezatorów, znacznie się zmieni. Daevid Allen jeszcze raz udowodnił, że jest artystą niepokornym i oryginalnym. Jego ekscentryczność jest odbierana różnie. Nie brakuje osób, które szczerze nie cierpią takiego grania i podejścia do muzyki. Czy jest kwestią przypadku, że zazwyczaj są to muzyczni konserwatyści, wielbiciele mainstreamu, dla których śmiałe, niekonwencjonalne eksploracje są tylko przejawem aberracji? Zapewne to jeszcze jeden dowód na to, że czasami problemem nie jest muzyka, ale słuchacz. Rzecz nie w tym, aby przekonywać kogoś na siłę. Ot, po prostu, zamiast być niewolnikiem pewnych konwencji, może czasami warto otworzyć się bardziej na nowe doznania dźwiękowe? Większa otwartość i tolerancja na ekscentryzm, odmienność jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Jeśli autentycznie chcemy poszerzać swoje horyzonty muzyczne, jest niemała szansa na to, że taka postawa pozwoli nam odkryć nowe, często mało znane lecz frapujące obszary sztuki dźwięku. Co do orkiestry Daevida Allena - nikt nie musi lubić zespołu. Rzecz w tym, aby posłuchać dziwnych dźwięków bez uprzedzeń. Piszę o tym dlatego, ponieważ w różnych miejscach w sieci spotkałem się z bardzo ostrymi, czasami wręcz chamskimi atakami na zespół.