3.01.2025
Solowe płyty pianisty z lat 1969-1970 są o tyle ciekawe, że powstawały w okresie, gdy muzyk intensywnie udzielał się w grupie Milesa Davisa. Godny uwagi jest fakt, że ich profil stylistyczny był mocno odmienny. Przeważał na nich pierwiastek „akustyczny”, poza tym znacznie więcej było nawiązań do awangardowego jazzu.
W czasie, gdy Chick Corea oficjalnie dołączył do zespołu Davisa (sierpień 1968), słynny trębacz coraz bardziej intensywnie kontynuował swoje eksperymenty z elektroniką. Starał się poszerzać granice estetyczne jazzu, szukając inspiracji w różnych gatunkach muzyki rozrywkowej. Zrazu Corea miał poważne trudności z „elektrycznością”. Podobno Davis wręcz zmusił go do tego, aby zaczął grać na elektrycznym fortepianie. Szybko okazało się, że sprawia mu to sporo satysfakcji. Corea koncertował z zespołem Davisa w latach 1968-1970. Jako że lider pozostawiał swoim współpracownikom dużo swobody mógł bez żadnego skrępowania zapuszczać się w bardziej eksperymentalne rejony. Doskonale słychać to na wybornym „At Fillmore”(1970), na którym Corea wraz z Hollandem, Jarrettem i DeJohnettem mocno odjeżdżali w stronę free jazzu. W tym okresie Corea nagrał z Davisem materiał, który trafił na sześć płyt: „Filles The Kilimanjaro”, „Miles Davis At Fillmore”, „Bitches Brew”, „Live-Evil”, „Black Beauty/Miles Davis At Fillmore West” i „Big Fun”. Niektóre z nich to fundamentalne pozycje dla rozwoju całego gatunku (np. „In A Silent Way”, „Bitches Brew”). Po latach ukazało się jeszcze trochę niewydanych wcześniej nagrań koncertowych (np. „1969 Miles - Festiva De Juan Pins”, „Bitches Brew Live”).
Trzy miesiące po przełomowych sesjach „In A Silent Way” (1969) Corea wkracza do nowojorskiego studia i rejestruje materiał, który wypełnią dwie różne płyty Znowu udało mu się zgromadzić na pokładzie zacny skład (Woody Shaw, Hubert Laws, Benny Maupin, Dave Holland, Jack DeJohnette, Horace Arnold). W sferze muzycznej mamy do czynienia nieomal z rewolucją. O ile wcześniej dla autora „La Fiesty” głównym punktem odniesienia był mainstream, to w czasie sesji „Is”/”Sundance” postanawia zdecydowanie zwrócić się w stronę awangardy. Jeszcze w 1969 roku ukazuje się pierwszy owoc sesji - album „Is”, na którym znajdziemy cztery zróżnicowane kompozycje.
Blisko trzydziestominutowy utwór tytułowy stanowi spore wyzwanie dla słuchaczy. Dzikie, nieokiełznane improwizacje free jazzowe w najbardziej eksplozywnych fragmentach swoją dynamiką mogłyby powalić zdrowego konia. Nawet jak na free jazzowe standardy jest to mocna dawka radykalizmu. Czternastominutowy „Jamala” zrazu wydaje się być oddechem po wcześniejszych szaleństwach. Pierwsze minuty wpisują się w nurt „środkowego” jazzu w jego bardziej wysublimowanej postaci. Od razu pojawiają się skojarzenia z quasi impresjonistycznymi fragmentami hancockowskiego „Speak Like A Child” (1968). Stopniowo atmosfera gęstnieje, dynamika rośnie, by w kulminacyjnym momencie przeobrazić się w nieopisany free jazzowy kocioł. Najbardziej „normalny” w zestawie jest „This”, będący krzyżówką mainstreamu i ambitnego fusion. Niespełna 30-sekundowy drobiażdżek „It”, wieńczący niekonwencjonalne wydawnictwo, to z kolei wycieczka w stronę „poważnej” współczesnej kameralistyki.
„Is” rozpoczyna awangardowy okres w twórczości Corei. Z jednej strony, nawiązuje do radykalnych koncepcji free jazzu (Ornette Coleman, Cecil Taylor), z drugiej, wyraźnie inspiruje go świat powojennej „poważnej” awangardy. W latach 1969-1971 w różnych konfiguracjach personalnych będzie dogłębnie eksplorować niezwykle trudne i kontrowersyjne dla słuchaczy obszary muzyczne. Dobitną egzemplifikacją tych poczynań są albumy firmowane własnym nazwiskiem - „The Song Of Singing” (1971), „Piano Improvisations, Vol. 1” (1971), „Piano Improvisations, Vol. 2” (1972), „Sundance” (1972). Jeszcze bardziej radykalne oblicze ukaże z kwartetem Circle - przede wszystkim kłania się przepyszny „Paris-Concert” (1972).
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Chick Corea - Is (1969)
A1 Is (Corea) 29.00
B1 Jamala (Holland) 14.05
B2 This (Corea) 8.20
B3 It (Corea) 0.27
Skład:
Chick Corea - fortepian
Woody Shaw - trąbka
Hubert Laws - flet piccolo
Dave Holland - kontrabas
Jack DeJohnette - perkusja
Horace Arnold - perkusja
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz