22.11.2024
John Foxx był założycielem i liderem pierwszej inkarnacji Ultravox. W latach 70. zespół był mocno związany ze sceną post-punkową. Świadectwem tego są jego pierwsze trzy albumy - „Ultravox!” (1977), „Ha! Ha! Ha!” (1977) i „Systems Of Romance” (1978).
Godny uwagi jest ostatni z wymienionych, bowiem to właśnie na nim w embrionalnej postaci słychać podstawowe elementy estetyki noworomantycznej. Bodaj najlepiej w otwierającym album „Slow Motion”. W 1979 roku Foxx niespodziewanie opuszcza macierzysty zespół i rozpoczyna działalność artystyczną na własne konto. W 1980 roku światło dzienne ujrzał jego pierwszy solowy album „Metamatic”. Nie powinniśmy go lekceważyć i skazywać na zapomnienie, ponieważ jest ważną pozycją z okresu przejściowego, gdy wykuwały się zręby nowofalowego synthpopu. Foxx zaproponował muzykę stricte elektroniczną, skąpaną w dźwiękach syntezatorów. Eksperymenty brzmieniowe, które w tym czasie uskuteczniał, bywały czasami intrygujące. W naszym kraju solowy dorobek Foxxa zazwyczaj jest kojarzony z „The Garden”. Głównie za sprawą Tomasza Beksińskiego, który często powtarzał z emfazą, iż dla niego jest to jeden z najlepszych albumów lat 80. Wedle mojego przekonania, „Metamatic” bynajmniej mu nie ustępuje.
Zimne, syntezatorowe brzmienia z debiutu niektórych słuchaczy mogą odstręczać odhumanizowanym charakterem, swoistą mechanicznością. Miłośnicy Kraftwerk mogą mieć jednak zupełnie inne zdanie. Nazwa niemieckiego bandu nie padła przypadkowo, bowiem jest ważnym punktem odniesienia dla „Metamatic”. Na „The Garden” Foxx postanowił bardziej zbliżyć się do nowoczesnego popu. W dalszym ciągu dominują wszechobecne syntezatory. Niemal wszystkie kompozycje zostały skrojone w podobny sposób. W grę wchodzi całkiem sporo elementów (forma, rytm, brzmienie, aranżacja). Skłaniałbym się do zdania, że jest to jedna z największych wad tego wydawnictwa. Z czasem „The Garden” staje się zanadto „jednokopytny”. Byłoby jeszcze gorzej gdyby nie kompozycja tytułowa, która rozbrzmiewa w finale.
Opener „Europe After The Rain” jest wzorcowym przykładem songwritingu Foxxa z tego okresu. Muzyka jest zdominowana przez dźwięki syntezatorów, czasami wspiera je fortepian. Istotną rolę odgrywa również automat perkusyjny. Repertuar płyty niemal bez reszty zdominowały dynamiczne piosenki („Fusion/Fission”, „Walk Away”, „When I Was A Man And You Were A Woman”). Niektóre posiadają spory potencjał komercyjny. W dwóch kompozycjach można doszukać się wpływów muzyki sakralnej („The Garden”, „Pater Noster”). Wizytówką płyty jest utwór tytułowy, który jest jednym z hymnów muzyki noworomantycznej. Wreszcie jest bardziej klimatycznie, muzyka jest bardziej subtelna, ma więcej „oddechu”. Atmosferę sugestywnie budują odgłosy natury.
Album nie odniósł oszałamiającego sukcesu komercyjnego. 24. miejsce na brytyjskiej liście było jednak bardzo przyzwoitym wynikiem. Słuchając „The Garden” trudno zrozumieć, dlaczego Foxx odszedł z Ultravox, bo w sensie stylistycznym nie jest bynajmniej odległy od „Rage In Eden”, który ukazał się w tym samym roku. Jednym z mankamentów „The Garden” jest wokal lidera projektu. Niestety, jest dość przeciętny, dlatego nie dziwi mnie fakt, że Ultravox odniósł większy sukces dopiero po jego odejściu. Jeśli na polu muzyki popularnej jakiś podmiot wykonawczy zabiega o uznanie szerszego grona słuchaczy, powinien mieć w zespole dobrego, charyzmatycznego wokalistę. Nie jest to oczywiście warunek sine qua non odniesienia sukcesu, niemniej jeden z absolutnie kluczowych. „The Garden” można oceniać różnie, trudno jednak nie zgodzić się z osobami, które uważają, że jest to esencjonalny przykład estetyki new romantic.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
John Foxx - The Garden (1981)
01. Europe After the Rain – 3:57
02. Systems of Romance – 4:02
03. When I Was a Man and You Were a Woman – 3:37
04. Dancing Like a Gun – 4:10
05. Pater Noster – 2:32
06. Night Suit – 4:26
07. You Were There – 3:51
08. Fusion/Fission – 3:48
09. Walk Away – 3:52
10. The Garden – 7:03
Skład:
John Foxx – śpiew, syntezator, fortepian, gitara, programowanie perkusji
Duncan Bridgeman – syntezator, bas, instrumenty perkusyjne, sekwencer, fortepian
Robin Simon – gitara
Jake Durant – bas
Jo Dworniak – bas
Gareth Jones – instrumenty perkusyjne
Philip Roberts – perkusja
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz